Pierwsza pomoc przy napadzie padaczkowym. Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Neurolog. 86 poziom zaufania. " glejowe blizny naczyniopochodne " w MRI / w TK głowy ???pozostałością po przebytych niedokrwieniach, zależy od stanu Pacjenta, schorzeń etc ; Do interpretacji klinicznej po badaniu Pacjenta !! Inne badanie obrazowe, jakie może być zlecone to USG, w którym widoczne mogą być zmiany w obrębie tkanek miękkich – blizny, naderwania zwłóknienia. Zapalenie rozcięgna podeszwowego – leczenie. W zależności od tego, jak rozległe jest zapalenie i jakie występują objawy towarzyszące, czas leczenia może być różny. Bóle głowy Leczenie oseopatyczne: W procesie diagnostycznym posługuje się on przede wszystkim dłońmi, którymi niejako „osłuchuje” ciało pacjenta. Bada palpacyjnie nie tylko jego głowę, lecz także szyję, górny otwór klatki piersiowej, przeponę, miednicę i kończyny dolne. Nazwa „klasterowe bóle głowy” nawiązuje do napadowego charakteru tej przypadłości, która pojawia się okresowo. Napady, czyli klastery, najczęściej nawracają u chorego o stałej porze. Dolegliwości bólowe są silne, zlokalizowane w okolicy oczodołu. Towarzyszą im objawy dodatkowe – łzawienie oka, opadanie powieki, nadmierna Fizjoterapia daje skuteczne narzędzia do terapii blizn w postaci mobilizacji ukierunkowanych bezpośrednio na bliznę jak i innych tkanek miękkich, a także rozluźniania nadmiernie napiętych mięśni czy aplikacji Kinesiology Taping. Opracowała: Fizjoterapeuta - mgr Katarzyna Kumor. Oceń artykuł: Ocena: 4,17 / 5 ( 6 ) Uszkodzenie Rehabilitacja blizny to nic innego jak zastosowanie specjalnie dobranych technik manualnych. Osteopata w pierwszej kolejności dokładnie bada bliznę (jakość zszycia, stopień twardości, przesuwalność, obecność zgrubień i zrostów), po czym dobiera terapię indywidualnie do pacjenta. . Trichodynia to inaczej ból skóry głowy, włosów bądź cebulek włosów może się pojawić w różnych okresach życia. Chorują na nią zarówno kobiety jak i mężczyźni. Schorzeniu towarzyszy uczucie przewlekłego pieczenia, mrowienia i swędzenia głowy. Jest to ból o podłożu bardzo często towarzyszy wypadanie włosówDzieje się tak dlatego, że nerwy unerwiające mieszki włosowe na głowie wysyłają komunikaty bólowe do mózgu wówczas, gdy mieszek włosowy pozbawiony jest włosów i jest zwyczajnie pusty. Taki stan wynika ze wzmożonej produkcji przekaźnika bólu (znany jako substancja P). Przekaźnik bólowy wywołuje nadwrażliwość skóry, stany zapalne oraz jest odpowiedzialny za wypadanie są przyczyny trichodynii?Dolegliwości w postaci bólu czy pieczenia mogą być wywołane przez:• zwiększoną ekspresję neuroprzekaźnika – przekaźnika bólu, który wywołuje nadwrażliwość skóry głowy, ale również stany zapalne i łysienie. Za nieprzyjemne objawy odpowiadają bodźce bólowe, które są wysyłane do mózgu przez zakończenia nerwowe oplatające pusty mieszek włosowy, • wzmożoną aktywność gruczołów łojowych, • urazy, drapanie skóry głowy, • zapalenie okołomieszkowe, • niedobory żywieniowe w zakresie takich substancji jak: żelazo, ferrytyna, cynk, witamina B12, witamina D, witamina E, • choroby pasożytnicze (wszy, które najczęściej gnieżdżą się w potylicznej i skroniowej części głowy, świerzbowiec ludzki), • choroby grzybicze, • obniżoną odporność organizmu, • cukrzycę, • nadmierne wychłodzenie skóry, urazy termiczne spowodowane długim przebywaniem na słońcu bez nakrycia głowy, • stres, silne emocje, które powodują wzmożone napięcie mięśniowe, trudne sytuacje życiowe, • depresję, nerwicę, napady lęku, • nieprawidłową pielęgnacją włosów i skóry głowy, zaniedbywanie higieny skóry głowy, • noszenie ciasnych gumek do włosów, częste związywanie ich w ciasny kok czy tak zwany koński ogon, • reakcję alergiczną na kosmetyki: szampon, odżywkę do włosów, maskę bądź wcierkę, • zaburzenia hormonalne, • leczenie antynowotworowe, stosowanie leków immunosupresyjnych, • trichotillomanię (zaburzenie psychiczne, którego przejawem jest niepohamowane wyrywanie włosów).Objawy trichodyniiTrichodynia to zespół bólowy dotyczący skóry głowy. Towarzyszy mu:• tkliwość skórna, • mrowienie, • uczucie gorąca, • może dotyczyć całej skóry głowy lub tylko części. Pacjenci często mówią, że dokucza im po prostu ból skóry głowy, ale i pieczenie skóry na czubku głowy czy na części potylicznej. Ból pojawia się także na czubku głowy po przez dotyk. Zdarza się, że ból jest trudny do zlokalizowania. Ból najsilniej jest odczuwany podczas mycia lub czesania włosów. Bywa, że dolegliwości są odczuwane tak intensywnie, że nieprzyjemne doznania wiążą się nawet z odczuwanym podmuchem wiatru czy noszeniem czapki. Podobnie na skórę oddziałują niskie temperatury. Oprócz dolegliwości bólowych skóry głowy, trichodynia wywołuje również nadmierne przetłuszczanie się włosów. Włosy stają się łamliwe, osłabione, matowe. Na skórze widoczne są zaczerwienienia, a skóra łuszczy się, co sprzyja rozwojowi infekcji grzybiczych i trichodyniiPrzed rozpoczęciem leczenia należy skontaktować się z trychologiem, który oceni kondycję skóry głowy i włosów. Po przeprowadzeniu diagnostyki oraz ustaleniu przyczyny trichodynii, trycholog przedstawi plan leczenia trychologicznego i domowego. W terapii gabinetowej stosujemy zarówno zabiegi z użyciem preparatów zewnętrznych oraz urządzeń do oczyszczanie wodorowego, infuzji tlenowej, mezoterapii czystym tlenem. Procedura zabiegowa jest dobierana w zależności od przyczyny powstania trichodyni. Najważniejsza jest odpowiednia pielęgnacja włosów i skóry głowy. Warto sięgać wyłącznie po delikatne, lekkie i naturalne kosmetyki. Wybierajmy preparaty, które mają właściwości odżywcze, nawilżające, tonizujące i zmiękczające. Do pielęgnacji domowej należy stosować:• szampony do wrażliwej skóry głowy, • olejki i lotiony kojące, • ampułki zawierające na przykład mentol, który ma działanie przeciwzapalne oraz dodatkowo wykazuje cechy przeciwgrzybicze i przeciwświądowe, • peeling skóry głowy, • masaże relaksujące, • naprzemienny prysznic zimny i przypadku podejrzenia lub stwierdzenia psychicznego podłoża objawów należy udać się do psychologa. Umów się na pierwsze konsultacje w MD Medmix hair Marzena Dubas – trycholog, analityk, diagnostaWróć do poprzedniego wpisu: Choroba Addisona i jej wpływ na włosy. Kobieta ma założony drut dookoła prawej stopy Opublikowano: 21:56Aktualizacja: 14:53 Operacja na haluksy jest jedną z metod leczenia tego rodzaju deformacji stawów stóp. Jest konieczna, gdy dolegliwości są na tyle silne, że znacznie utrudniają poruszanie się. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, a czas gojenia się rany wynosi około miesiąca. W tym czasie bardzo ważna jest odpowiednia rehabilitacja po operacji haluksa. Jakie są metody operacji haluksa?Jak wygląda operacja haluksów?Kiedy można zacząć chodzić po operacji haluksów?Powikłania po operacji haluksówJak pozbyć się haluksów bez operacji? Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Haluksy, fachowo określane jako paluch koślawy, to choroba zwyrodnieniowa, która polega na deformacji stawów stóp. Schorzenie częściej występuje u kobiet, ze względu na częste noszenie butów na wysokim obcasie oraz słabszą budowę mięśniowo-więzadłową stopy. Objawem jest charakterystyczna deformacja – paluch odgina się w kierunku pozostałych palców, a kość uwypukla się na zewnątrz. Towarzyszy jej ból, obrzęk i zaczerwienienie. Jedną z metod leczenia jest operacja haluksa. Jakie są metody operacji haluksa? Operacja na haluksy jest zalecana, kiedy inne metody leczenia oraz ćwiczenia nie przyniosą rezultatów lub w przypadku zaawansowanej deformacji oraz silnych dolegliwości bólowych, które znacznie utrudniają poruszanie się. Istnieje kilka metod leczenia operacyjnego. Wybór zależy od stopnia zaawansowania schorzenia. Najczęściej stosowane metody operacji haluksów to: metoda Chevrona (osteotomia Chevron) – polega na nacięciu w kształcie litery V głowy I kości śródstopia i jej przesunięciu w kierunku bocznym, metoda Scarf – głowa I kości śródstopia jest nacinana w kształt litery Z, a następnie przesuwa się bocznie jeden fragment i zespala kość śrubami, metoda Ludloff – skośne przecięcie kości i zespolenie jej za pomocą śrub, osteotomia klinowa i półkulista – obejmuje wycięcie klina kostnego i jego usunięcie lub przemieszczenie w inne miejsce, korekcja na tkankach miękkich – korekcja torebki stawowej i ścięgien. Operacja haluksów bez gipsu to zabieg wykorzystujący metodę Scarf. Starsze metody wymagają unieruchomienia nogi w opatrunku gipsowym na kilka tygodni. Coraz częściej jednak korzysta się z technik bezgipsowych, dzięki czemu możliwe jest szybsze rozpoczęcie rehabilitacji. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Zdrowie umysłu, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z głębokim skupieniem, 30 saszetek 139,00 zł Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z dobrym seksem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność, Beauty Naturell Cynk Organiczny + C, 100 tabletek 12,99 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z Twoim mikrobiomem, 30 saszetek 139,00 zł Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z SOS PMS, 30 saszetek 139,00 zł Operacja haluksów polega na ścięciu fragmentu kości, który jest ułożony nieprawidłowo i korekcie stawu palucha. Najczęściej nacina się głowę pierwszej kości śródstopia i zespala ją za pomocą niewielkich tytanowych śrubek. Cięcie skórne ma długość około 5 cm. Niekiedy jednocześnie wykonuje się korekcję wad pozostałych palców. Zabieg trwa zwykle około 2 godziny i jest całkowicie bezbolesny dla pacjenta, ponieważ wykonuje się go w znieczuleniu. Dolegliwości bólowe mogą pojawić się w ciągu kilku kolejnych dni, jednak opuchlizna po operacji haluksów może utrzymywać się jeszcze przez kilka miesięcy. Pobyt w szpitalu trwa zwykle 2 dni. W zależności od wybranej metody, stosuje się gips lub specjalne obuwie ortopedyczne. Kiedy można zacząć chodzić po operacji haluksów? Rekonwalescencja po operacji haluksów zależy od zastosowanej metody zabiegu. Nowsze techniki umożliwiają rozpoczęcie chodzenia już po 3 dobach od zabiegu. W większości przypadków nie jest jednak wskazane obciążanie operowanej stopy jeszcze przez 6–8 tygodni, dlatego pacjent powinien poruszać się o kulach i zakładać specjalny but ortopedyczny. Pełny powrót do zdrowia ma miejsce zwykle po upływie 3 miesięcy, jednak jest to indywidualna kwestia. But po operacji haluksa ma na celu odciążenie przodostopia podczas chodzenia. Nie ma przedniej części podeszwy, dzięki czemu palce nie stykają się z podłożem i nie przenosi się na nie ciężar ciała podczas stąpania. Jest wykonany z miękkiej pianki i posiada zapięcia na rzep, dzięki czemu stopa jest w nim odpowiednio ustabilizowana. Rehabilitacja po operacji na haluksy rozpoczyna się po kilku tygodniach. Obejmuje głównie ćwiczenia wzmacniające stawy i poprawiające zakres ruchów: podnoszenie przedmiotów palcami stopy, zwijanie ręcznika za pomocą palców stóp, zginanie podeszwowe i grzbietowe stopy, ćwiczenia równoważne, ćwiczenia na bieżni. Zobacz także Powikłania po operacji haluksów Jak każdy zabieg chirurgiczny, operacja haluksów obarczona jest ryzykiem powstania powikłań. Wynikają one głównie z nieprawidłowego postępowania rehabilitacyjnego lub nieprawidłowości w trakcie operowania. Są one stosunkowo rzadkie i dotyczą mniej niż 10% pacjentów. Należą do nich: niesatysfakcjonujący efekt kosmetyczny, możliwy nawrót haluksa, przewlekły ból, zaburzenia zrostu, nieprawidłowe gojenie się rany, uszkodzenie nerwu, co manifestuje się brakiem czucia w palcu. Jak pozbyć się haluksów bez operacji? Przed podjęciem decyzji o operacji haluksów, zwykle w pierwszej kolejności zaleca się wypróbowanie metod nieinwazyjnych. Najlepiej rozpocząć leczenie zaraz po zauważeniu pierwszych objawów deformacji stawu. Najczęściej wykorzystuje się: separatory międzypalcowe, które przywracają ich prawidłowe ułożenie, żelowe wkładki i osłony do butów, nakładki na haluksy (peloty), aparaty korekcyjne na noc, szyny korekcyjne, ćwiczenia rehabilitacyjne. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Angelika Janowicz Jestem absolwentką Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu na kierunku pielęgniarstwo, od 6 lat związaną z niezwykłym światem medycyny. Piszę, bo chcę podnosić świadomość społeczeństwa na temat tak ważnych kwestii jak zdrowie, zdrowy tryb życia czy profilaktyka. Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy Blizny to nieprzyjemne pozostałości po różnego rodzaju zranieniach i wypadkach. Ślady w postaci blizn często szpecą i powodują dyskomfort psychiczny oraz fizyczny. Można jednak przyczynić się do ich zmniejszenia, usunięcia czy „zatuszowania”, wystarczy odpowiednio o nie zadać? Jak to zrobić? Dbanie o bliznę należy rozpocząć po zagojeniu się rany. Jednak odpowiednie dbanie o samą ranę może przyczynić się do późniejszego wyglądu blizny, więc już na samym początki należy pielęgnować zmienione miejsce. Początkowo blizna jest czerwona, ale stopniowo jaśnieje i przybiera kolor skóry lub jaśniejszy. „Najlepsza” blizna to wąska linia, która nie jest zgrubiona, wklęsła, twarda i wyróżniająca się mocno na tle skóry. Niestety takie blizny są rzadkością przez nieodpowiednie dbanie o bliznę. Jak domowymi sposobami dbać o bliznę? Sposobów dbania o blizny jest kilka, warto wykorzystywać je jednocześnie, aby jak najlepiej „zająć” się pozostałościami po ranach. Każda blizna jest inna, co wynika ze sposobu jej powstania, może to być oparzenie termiczne, rozcięcie, zadrapanie, trądzik. Wyróżniamy blizny pooperacyjne, po cesarce, po skaleczeniach, po stłuczeniach, rozstępy. Każda z nich wymaga pielęgnacji. Warto stosować domowe sposoby na blizny:- masaż- przyśpiesza rozpad tkanki włóknistej- ucisk- powoduje miejscowe niedokrwienie tkanek, ograniczenie aktywności fibroblastów oraz degenerację kolagenu- nawilżanie i natłuszczanie- zastępuje skórze produkcję sebum i uelastycznia skórę. Warto wybrać do tego oleje i masła, a także nawilżające balsamy- stosowanie wyciągu z cebuli morskiej- pomaga w produkcji kolagenu, poprawia wygląd skóry. Stosować tylko na zagojoną ranę- stosowanie opatrunków hydrożelowych i silikonowych- tworzą powłokę nad blizną, która pomaga w regeneracji skóry, rozjaśnia i spłaszcza wypuklenia- stosowanie maści i żeli na blizny- najlepsze są z zawartością alatoniny lub heparyny Jak wybrać żel na blizny? Na rynku dostępnych jest wiele produktów specjalistycznych wspierających leczenie blizn. Jednak wybierając odpowiedni preparat, należy skupić się na jego składzie. Najlepiej zadziała produkt, który będzie zawierał heparynę i alatoninę. Żel na blizny Contractubex jest dobrym i trafnym wyborem. Zawiera substancje czynne, które wspomagają proces gojenia się skóry, posiadają właściwości przeciwzapalne, bakteriobójcze, zmniejszają obrzęk i bliznę, pobudzają regenerację komórek, rozluźniają tkankę blizny. Żel zawiera heparynę, alatoninę i wyciąg z cebuli, czyli najważniejsze składniki mające wpływ na blizny. Stosowanie jest łatwe i skuteczne, wystarczy nałożyć odpowiednią ilość na bliznę i masować do wchłonięcia się produktu w skórę, przy większych i stwardniałych bliznach można zrobić opatrunek i pozostawić na całą noc. Żel stosuje się dopiero po zagojeniu rany, kiedy odpadną wszelkie strupki, a rana będzie zamknięta. Pielęgnacja i leczenie blizn to długotrwały i monotonny proces, ale owocny. Dzięki systematyczności i zastosowaniu odpowiednich sposobów blizna z czasem staje się mniej widoczna i wyróżniająca się, dzięki czemu odzyskujemy komfort. Nie warto pozostawiać blizn bez pielęgnacji, które będą nie miłą pamiątką na całe życie. Macie jakieś blizny? W jakie sposób dbacie o swoje blizny? Każdy człowiek w trakcie wykonywania codziennych czynności dość często doznaje drobnych skaleczeń, pęknięć, otarć, niewielkich oparzeń czy innych powierzchownych ran skóry. Te drobne ranki niejednokrotnie są bardzo dokuczliwe, nie będąc jednocześnie wystarczająco poważnymi urazami, aby być powodem wizyty u lekarza. Zazwyczaj zmiany te nie są groźne, mogą jednak powodować ogromny dyskomfort. Dlatego bardzo ważne jest, aby możliwie jak najbardziej przyspieszyć proces gojenia. spis treści 1. Powstawanie ran 2. Etapy gojenia się ran 3. Przyspieszanie gojenia się ran 1. Powstawanie ran Aby zrozumieć, jakie są możliwości przyspieszenia tego procesu oraz jakie substancje mogą na to wpłynąć, warto jest zapoznać się z poszczególnym fazami tego procesu. Uszkodzenie skóry rozpoczyna reakcję zapalną i dochodzi wówczas do nagromadzenia na jej powierzchni płynu wysiękowego, który zawiera między innymi czynniki wzrostu oraz migracji, których główną funkcją jest pobudzenie proliferacji i migracji (napełzania) komórek układu odpornościowego oraz komórek nabłonka skóry do zmienionego obszaru. Zobacz film: "Domowe sposoby na skaleczenia" Substancje te najlepiej działają w środowisku wilgotnym, a wysuszenie takiej otwartej ranki znacznie przedłuża proces jej gojenia. Pod wpływem powyższych czynników komórki nabłonka z nieuszkodzonych mieszków włosowych rozrastają się, pokrywając miejsce uszkodzenia i doprowadzają do pokrycia rany nowym nabłonkiem. Rana w takim przypadku goi się bez pozostawienia blizny. PYTANIA I ODPOWIEDZI LEKARZY NA TEN TEMAT Zobacz odpowiedzi na pytania osób, które miały do czynienia z tym problemem: Czy ranę ciętą należy zszyć? - odpowiada lek. Aleksandra Witkowska W jaki sposób wspomóc proces gojenia po wstawieniu endoprotezy? - odpowiada lek. Zbigniew Żurawski Niegojąca się rana na stopie u osoby chorej na cukrzycę - odpowiada dr n. med. Anna Błażucka Wszystkie odpowiedzi lekarzy 2. Etapy gojenia się ran Jak widzimy, proces gojenia się jest złożony i zaangażowanych jest w niego wiele mechanizmów obronnych i regeneracyjnych naszego organizmu. Przede wszystkim bardzo ważne dla procesu gojenia jest prawidłowe oczyszczenie rany. Skóra powinna zostać oczyszczona pod bieżącą zimną wodą lub płynem powierzchniowo obojętnym, np. solą fizjologiczną. Stosowanie środków zawierających alkohol takich jak spirytus czy płynów mających w swoim składzie jodynę do oczyszczenia uszkodzonej skóry nie jest wskazane, a zastosowanie takich preparatów może dodatkowo podrażniać skórę i powodować powiększenie się rany. Dodatkowo takie odsłonięcie rany powoduje jej przesuszenie, co opóźnia proces regeneracji naskórka oraz sprawia, że stanowi ona łatwiejszy cel dla drobnoustrojów. Dla przyspieszenia procesu gojenia kluczowe jest utrzymywanie na powierzchni rany wilgotnego środowiska. Środowisko takie opóźnia tworzenie się strupa, a tym samym przyspieszy proces napełzania komórek zdrowego naskórka na uszkodzoną powierzchnię skóry. Warto więc po oczyszczeniu rany nanieść na nią substancję, która zapewni wilgotne środowisko w obszarze uszkodzonej skóry. Na skórze ludzkiej znajdują się liczne bakterie, które w normalnych warunkach stanowią jedynie florę bakteryjną i nie są zagrożeniem dla organizmu, jednak w momencie uszkodzenia skóry istnieje ryzyko powstania zakażenia. Dodatkowo, w przypadku zranienia, obtarcia czy oparzenia, jesteśmy narażeni na liczne bakterie znajdujące się w środowisku zewnętrznym. Dlatego właśnie preparat, który nakładamy na powierzchnię rany powinien mieć właściwości przeciwbakteryjne. 3. Przyspieszanie gojenia się ran Dobrym wyborem w przypadku takich drobnych uszkodzeń skóry jest złożony preparat mający postać maści do stosowania miejscowego na skórę. Postać leku zapewnia wtedy uszkodzonej skórze odpowiednią wilgotność, aby proces gojenia przebiegał możliwie jak najszybciej. Wskazane jest, by preparat taki miał w swoim składzie substancje czynne o działaniu przeciwbakteryjnym. Działanie antybiotyków zapewnia bowiem ochronę przeciwbakteryjną preparatu oraz zmniejsza ryzyko pojawienia się szczepów opornych. Jak widać, przyspieszenie procesu gojenia w przypadku drobnych ran nie wymaga skomplikowanych i uciążliwych zabiegów. Wystarczy pamiętać o prawidłowym oczyszczeniu skóry, o zapewnieniu uszkodzonej skórze odpowiedniego środowiska oraz zabezpieczeniu jej przed czynnikami bakteryjnymi. Warto więc w domowej apteczce umieścić preparat przeciwbakteryjny. Jednocześnie, w przypadku, gdy rana jest głęboka bądź rozległa, lub zauważamy niepokojące objawy, jak ropna wydzielina lub pojawienie się objawów ogólnych, takich jak np. gorączka, należy koniecznie zgłosić się do lekarza. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Łysienie bliznowaciejące obejmuje swym zasięgiem grupę schorzeń, które powodują utratę włosów. Kwestią problematyczną jest to, że proces bliznowacenia jest niezwykle trudny do zatrzymania, pomijając już kwestię tego, że uszkodzonych miejsc nie da się naprawić. Można je ewentualnie przeszczepić lub postarać się o usunięcie przyczyny schorzenia, a wówczas być może choroba ustąpi. Jest to bardzo rzadki symptom dotyczący rozwoju skóry głowy. Wywołują go takie czynniki jak urazy i infekcje. Możliwe jest też występowanie objawów łysienia bliznowaciejącego w otoczeniu grupy wad rozwojowych. Schorzenie powoduje niszczenie torebek włosowych oraz zastępowanie ich tkanką łączną włóknistą. Tutaj właśnie rodzi się pytanie: w jaki sposób blizna zagraża mieszkom włosowym? – Otóż, sprawa jest bardzo prosta. Tkanka łączna włóknista zajmuje mieszki włosowe samoistnie bądź dopiero wtedy, gdy w jakiś sposób zmusimy mieszki do rozpoczęcia procesów naprawczych. W domyśle oznacza to, że pierwotnie muszą zostać uszkodzone. Dokładnie tak się dzieje. U podłoża rozwoju choroby leży proces zapalny. Oznacza to, że komórki immunologiczne naszego organizmu przybywają w określone miejsce i tu starają się walczyć z organizmami patogennymi czy też zabezpieczyć zranioną powierzchnię ciała. Makrofagi, jakie przybywają w miejsce zranienia, są komórkami żernymi, czyli takimi, które pochłaniają patogeny, a nawet i nasze własne jednostki, które w ich domyśle, są zajęte przez „obcych”. Inne z kolei, wytwarzają cytokiny inicjujące zapalenie, czyli spodziewać się należy, że wytworzone toksyny zniszczą wszelakie życie na powierzchni skóry głowy, ale łącznie z komórkami tworzącymi powłokę ochronną i z mieszkami włosowymi, z których wyrasta włos. W uszkodzonych miejscach dochodzi do zabliźnienia rany, ale już niestety nie przez taką tkankę, jak ta która pierwotnie ją pokrywała, ale przez tkankę łączną włóknistą. Teoretycznie nie jest to złe rozwiązanie, gdyż na pewien sposób tkanka włóknista jest bardziej wytrzymała, ale… Kto z nas chciałby być łysy? Zeszkliwiały kolagen obecny w mieszkach włosowych nie pozwala włosowi wykiełkować. OBJAWY Pierwszymi objawami świadczącymi o rozwoju choroby są swędzenie, pieczenie i wrażliwość na dotyk. Ponadto czasem pojawiają się też rumieniowe plamy, zwłaszcza wtedy, gdy u podłoża leży zakażenie pasożytami (toczeń rumieniowaty). Potem pojawiają się „drobne łysinki”, które z biegiem czasu jeszcze się powiększają. CZY ŁYSIENIE BLIZNOWACIEJĄCE JEST GROŹNE DLA ZDROWIA? Choroba, a raczej zespół objawów chorobowych, o jakich mowa, nie jest stanem zagrażającym zdrowiu ani życiu, ale jeśli już zauważymy pierwsze objawy łysienia, warto udać się do specjalisty. Łysienie bliznowaciejące to oznaka, że w naszym organizmie toczy się stan zapalny, który na ogół jest powiązany z występowaniem pasożytów. Oczywiście, przyczyną może być także przebyty uraz, np: głębokie rozcięcie skóry głowy, oparzenie czy odmrożenie, ale niewykluczona jest także choroba autoimmunologiczna. W celu dokonania diagnozy należy czym prędzej udać się do lekarza dermatologa-trychologa, a następnie wykonać wszystkie specjalistyczne badania.

rozcięcie głowy leczenie i blizny